Η εποχή απροσδιόριστη και αβέβαιη με έντονο το στοιχείο της τυχαιότητας.

Πάντα οι μεταβατικές περίοδοι χαρακτηρίζονταν περισσότερο από το τέλος πάρα από την αρχή. Το τέλος της κρίσης, το τέλος της ιστορίας, το τέλος του δυτικού πολιτισμού, το τέλος των αξιών. Μεταβατικές περίοδοι, όπου το το παλιό ψυχορραγεί και το καινούργιο δεν τολμά ακόμη να πάρει μία ουσιαστική μορφή και ταλανίζεται ανάμεσα σε μία βεντάλια επιλογών .

Οι μεταβατικές κοινωνικές περίοδοι είναι εποχές μεταμορφώσεων, και για τα άτομα, αλλά και για τις κοινωνικές ομάδες, θεσμικές ή εξωθεσμικές. Και στον τομέα της εκπαίδευσης και της εργασίας όλες οι  έρευνες για το προφίλ των νέων ηγετών/managers, των εργαζόμενων, των επιχειρηματιών αναφέρονται σε απαραίτητες μεταμορφώσεις. Είτε σε επίπεδο πιστοποιημένων προσόντων (hard skills) είτε σε επίπεδο ήπιων δεξιοτήτων (soft skills).

Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, όσοι γνωρίζουν τα πράγματα εκ των έσω, όσοι ασχολούνται με αγωνία είτε χωρίς καθόλου αγωνία με την ανάπτυξη του ανθρώπινου δυναμικού και την ευρύτερη αγορά εργασίας διαπιστώνουν τη μεγάλη αναγκαιότητα ανάπτυξης νέων δεξιοτήτων για να μπορέσει το σημερινό άτομο ή οι ομάδες να επιβιώσουν στη μεταβατική κρίσιμη εποχή, όπου η τεχνολογία και η εξειδίκευση θριαμβεύουν.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά όλα τα παραπάνω σε πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό επίπεδο με κάνουν και σκέφτομαι μάσκες. Ίσως και λόγω Αποκριάς, ίσως γιατί οι μάσκες από αρχαιοτάτων χρόνων μεταμόρφωναν. Πίσω από τη μεταμόρφωση υπήρχε ανάγκη αλλαγής, υπήρχε φόβος για τη διαφορετικότητα που έκρυβε η μάσκα, υπήρχε γιατρειά, υπήρχε απειλή για τον άλλον, υπήρχε νοηματοδότηση μίας νέας πραγματικότητας, υπήρχε ανάγκη για δημιουργία ενός προσωπείου, πριν η μάσκα καταφέρει και ενσωματωθεί, κολλήσει στην επιδερμίδα και γίνει η ίδια πρόσωπο.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά όλος ο σύγχρονος λόγος, οι παγκόσμιες έρευνες και οδηγίες για τις ήπιες δεξιότητες, που καλούμαστε να αναπτύξουμε για να μεταλλαχθούμε σε εργαζόμενους του μέλλοντος, μου θυμίζουν μάσκες που βάζουμε και βγάζουμε, που δεν είναι ακόμη δικές μας, που δεν αποτελούν την εργασιακή μας ταυτότητα.

Μέχρι λοιπόν οι συλλογικότητες «κράτος», «κόμματα», «επιχειρήσεις», «σχολείο», «οικογένεια» να επιτρέψουν μέσα από τις δομές τους στα μέλη τους να αναπτύξουν ουσιαστικά, και όχι επιφαινόμενα, εκείνες τις δεξιότητες αποτελεσματικής επικοινωνίας, αυτενέργειας και κριτικής σκέψης, θα περιοριστούμε σε μάσκα κριτικής σκέψης, μάσκα επικοινωνίας, μάσκα αυτενέργειας. Καλές Αποκριές.

Μαρία Γεωργαλά,
Επικοινωνιολόγος, σύμβουλος σταδιοδρομίας
mentor επιχειρηματικότητας, GCDF
www.career-design.gr
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Share this post